Home | Biografie | Romans | Poëzie | Columns | Prijzen Nominaties | Optredens | International | Boeken | Contact

Columns

Al Galidi schrijft om niet gek te worden. 'Als ik zwijg, verlies ik een lezer. Als ik schrijf, verlies ik er tien,' zegt hij. In een geheel eigen stijl stelt Al Galidi indringende vragen over de wijze waarop wij met elkaar omgaan. Hij verrast voortdurend met zijn keuze van onderwerpen.

De verhalen zijn veelzijdig. Alledaagse observaties van iemand die ietwat verbaasd Nederland bekijkt worden afgewisseld met columns die meer een statement maken. Steeds worden ze gekenmerkt door een verrassende invalshoek. Humor voert de boventoon, maar harde woorden worden niet gemeden.

 

DE IRAKEZEN EN HET INTERNET

Tot gisteravond was internet voor mij een wereld. Een kabeltje, aan de ene kant in de muur, de andere kant in de kont van mijn computer en hup, oog in oog met de wereld.

Terwijl ik in Irak aan de universiteit voor ingenieur heb gestudeerd, heb ik er nooit achter een computer gezeten. In het eerste jaar verkondigde de leraar dat we een nieuwe vak zouden krijgen. Les over de computer. Hij bracht ons naar een zaal en daar stond de enige computer op de universiteit. Wij mochten kijken en erom heen draaien als Russen om het lijk van Stalin, verwonderd en vol angst, maar niemand mocht het aanraken. ‘Is het een rekenmachine?’, vroeg ik de leraar. ‘Iets meer’, antwoordde hij. ‘Iets dat kan denken en reizen.’ Dat gebeurde slechts een paar jaartjes geleden. Nu weet ik dat de computer heilig is. De hemel van de computer is het internet. Maar de computer wordt in Irak gekruisigd en de hemel van het internet gebombardeerd.

Ik zocht op internet naar de Russische zanger Ivan Kotchin, toen mijn scherm meteen werd gevuld met naakte vrouwen. Ach, wat mooi, die Russische vrouwen. ‘De piemel is welkom in Rusland, als zijn portemonnee dik is.’ Daarna ging ik naar een Arabische strand van het internet op zoek naar een biografie van een Irakese schrijver. Meteen vulde de scherm van mijn computer zich met mannen met zwarte kleren en messen, die het hoofd van iemand met rode kleren afhakte. ‘AboeMossab Al Zarkawi slacht een Amerikaan voor de Irakezen in AbouGraib’

Ik begrijp echt niet wat in Irak gebuurd. Ik weet dat overal een reden voor is, ook voor de gebeurtenis zonder reden is een reden. De reden om naar de tandarts te gaan, is bijvoorbeeld kiespijn. Als je geen kiespijn hebt en je gaat naar de tandarts, is de reden dat je wil dat de reden niet gebeurt. Dat begrijp ik. Maar als je naar de tandarts gaat en je laat een gezonde tand zonder reden en zonder reden voor de reden trekken, dat begrijp ik niet.

Ik vraag me af wat de reden is voor de gebeurtenissen in Irak. Ze nemen iemand gevangen, doen hem rode kleren aan en laten hem knielen. Achter hem vijf, zes of zeven mannen met zwarte kleren, als ninja’s. Ze lijken op gevangenisbewakers in de Middeleeuwen. Iemand, die meestal in het midden staat, leest een briefje voor. Na een of twee dagen zie je op internet dat degene, die het papiertje voorlas, het hoofd van degene, die voor hem knielde, afhakt met een mes.

Internet was verboden in het Irak van Saddam Hoessein. Internet was een misdaad. Een soort smokkelaar of spion. Het raarste wat ik in mijn leven heb gehoord, was wat de Irakese minister van Pers over het internet zei. ‘We willen dat onze vijanden ons niet kunnen stelen door het internet.’ Internet, dat gebruikt wordt om schoonheid te zien; natuur, hotels, ideeën of geschiedenis. Het internet, dat op Amerikaanse tanks naar Irak kwam, wordt door de Irakezen gebruikt om te laten zien hoe ze hoofden afhakken. Angst, die Hollywood in al haar tijden niet kan maken. Angst, die de mensheid jaren geleden achterliet.

Ons verlies in Irak is groot. Er werd gedreigd het hoofd van een Koreaan af te hakken als de Zuid-Koreanen niet uit Irak zouden vertrekken, terwijl de Koreanen bezig waren humanitaire hulp te bieden. De zielige Koreaanse smeekte om genade. ‘Pleaeaeaeaeaeaeaease, I don’t want to die.’ Hij smeekte zijn regering en zijn volk hem te redden van het volk achter hem. Ik dacht dat de Koreaanse regering haar mensen uit Irak zou terugtrekken en dat de mensen achter de Koreaan hem vrij zouden laten, maar na twee dagen vonden ze zijn lichaam en het hoofd op een andere plek.

Het lichaam van een Amerikaan lag op straat. Er waren journalisten bij. Een kind pakte het hoofd bij een oor, omdat zijn haar te kort was. De journalisten schrokken. Hoe kon een kind in het Irak van de Irakezen en de Amerikanen dat doen? ‘Dit hoofd is een sms voor Rumsfeld over wat er gebeurde in de AbouGraib-gevangenis’, stond op internet.

Gisteravond heb ik maar eventjes geslapen. Daarna lukte het niet meer. Wat een ramp. Vroeger ging ik naar de slaap, nu naar het internet. Ik zag op mijn internet, ik bedoel in mijn nachtmerries, alle Irakezen in rode kleren geknield. Achter hen zeven mannen in zwarte kleren met messen. Een van hun las een briefje voor en keek mij aan. ‘Al Galidi, of jij gaat weg uit Irak of wij hakken de hoofden van iedereen af.’ Ik schreeuwde en werd wakker. Het eerste wat ik deed was mijn hoofd aanraken. Gelukkig zat die nog op zijn plek.