:: Algalidi ::

BIOGRAFIE

Al Galidi woont sinds 1998 in Nederland. Inmiddels heeft hij een plaats verworven in de Nederlandse literaire wereld als dichter, schrijver en columnist met drie gedichtenbundels, twee romans en drie boeken met gebundelde columns op zijn naam. Hij geeft lezingen door het hele land en heeft op meerdere festivals het publiek op zijn hand gezet.

Al Galidi is geboren in het Zuiden van Irak. Hij en zijn tien broers en zussen hebben allemaal 1 juli als verjaardag, net als zijn vader en zijn moeder. Dus een groot feest. Toen hij klein was, wilde hij graag viool spelen. Zijn vader kocht een goede viool, maar er was geen leraar in het dorpje waar hij opgroeide. Dag na dag ontdekte hij dat hij viool kon spelen met woorden. Hij begon gedichten te schrijven toen hij zes of acht jaar was en studeerde vele jaren later in Arbil af als bouwkundig ingenieur.

‘Mijn sterke punt is dat ik niet in het woord en wat ik schrijf geloof. Mijn zwakke punt is dat ik alleen schrijf als ik niets te doen heb. Wat dat betreft geluk dat ik als asielzoeker niet mag werken, reizen of denken. Nu heb ik al meer dan acht jaar pauze en daarvoor ben ik de IND en het Ministerie van Justitie heel erg dankbaar. Ik eet graag kip en lamsvlees en heel veel fruit. Twee dingen zal ik nooit doen: haring eten en Nederlands worden’, aldus Al Galidi.

De pers over Al Galidi

'Een grote verrassing, een heel bijzonder talent. Met Al Galidi gaan we nog veel beleven.' (Geert Mak)

'Het is een weergaloos, nu en dan zelfs humoristisch boek waarin de schrijver werkelijkheid en fantasie op onnavolgbare wijze mengt.' (Brabants Dagblad, 16 november 2004)

‘Het kan nooit kwaad eens in de spiegel te kijken. Zeker niet in zo'n aantrekkelijke die Al Galidi ons hier voorhoudt.’ (De Gelderlander)
‘De ontdekking van de avond was Al Galidi. Deze uit Nederland uitgeprocedeerde Iraakse dichter had niet alleen bijzonder geestige gedichten bij, waaronder Boer, maar ook zijn recentste boek. Met zijn verzen, columns, voordracht en humor kreeg hij het publiek moeiteloos op zijn hand.’ (De Morgen)