:: Algalidi ::

Al Galidi is geboren in het Zuiden van Irak. Hij weet niet wanneer hij geboren is, in de woestijn doen ze niet aan verjaardagen. Toen hij klein was, wilde hij graag viool spelen. Zijn vader kocht een goede viool, maar er was geen leraar in de woestijn. Dag na dag ontdekte hij dat hij viool kon spelen met woorden.[klik hier voor meer]

‘Al Galidi, amusant en onderhoudend verteller. In een aandoenlijk accent las hij passages voor uit eigen werk en wist daardoor vanaf het begin de toehoorders voor zich te winnen.’

De Noordoostpolder over optreden van Al Galidi

Poëzie

Volgens Al Galidi is de poëzie in Nederland dood. Niemand leest gedichten, behalve heel oude vrouwen en dan nog niet eens alle; alleen oude vrouwen die nog steeds verliefd zijn op iemand of op het leven. Een dichter die een tweede druk haalt prijst de hemel.

Na zijn eerste gedichtenbundel is Al Galidi op een andere manier gaan schrijven. Als mensen om zijn gedichten moesten lachen, dan was het goed. Als ze niet lachten en zeiden dat het wel een mooi gedicht was, dan veranderde hij het. Een paar gedichten veranderde hij niet, die heeft hij eigenlijk voor zichzelf geschreven. Ze zijn iets tussen sprookjes en gedichten in.

In tijden van Stilte

Iedere nacht roept mijn hart.
‘Laten we naar huis gaan…’
Dan vraag ik:
‘Waar? Waar? Waarheen?’
Als de wind waait, gaat het regenen
en moet ik wachten.

Waddenzee,
zand van vergeten stranden,
van oneindigheid,
begin van het zand.

Ik beken,
in mijn tas een rode taal.
’s Nachts slaap ik
met de verschrikkingen,
met de schaamte.

Vroeg of laat
dringt het tot mij door
dat deze regen een excuus is
voor nog meer droogte.

Niet genoeg zand voor vluchtelingen.
Waddenzee.
Neem mij!
Ik vraag
asiel aan de schelpen.
Neem mij,
als een poëtische schelp,
die in haar stilte woont.

De zon van mijn leven
zet de laatste dag
op het vuur
van vergeten.
Waar? Waar? Waarheen?
Als de wind waait, gaat het regenen
en moet ik wachten,
in tijden van stilte.