:: Algalidi ::

Al Galidi is geboren in het Zuiden van Irak. Hij weet niet wanneer hij geboren is, in de woestijn doen ze niet aan verjaardagen. Toen hij klein was, wilde hij graag viool spelen. Zijn vader kocht een goede viool, maar er was geen leraar in de woestijn. Dag na dag ontdekte hij dat hij viool kon spelen met woorden.[klik hier voor meer]

‘Al Galidi, amusant en onderhoudend verteller. In een aandoenlijk accent las hij passages voor uit eigen werk en wist daardoor vanaf het begin de toehoorders voor zich te winnen.’

De Noordoostpolder over optreden van Al Galidi

Poëzie

Volgens Al Galidi is de poëzie in Nederland dood. Niemand leest gedichten, behalve heel oude vrouwen en dan nog niet eens alle; alleen oude vrouwen die nog steeds verliefd zijn op iemand of op het leven. Een dichter die een tweede druk haalt prijst de hemel.

Na zijn eerste gedichtenbundel is Al Galidi op een andere manier gaan schrijven. Als mensen om zijn gedichten moesten lachen, dan was het goed. Als ze niet lachten en zeiden dat het wel een mooi gedicht was, dan veranderde hij het. Een paar gedichten veranderde hij niet, die heeft hij eigenlijk voor zichzelf geschreven. Ze zijn iets tussen sprookjes en gedichten in.

DE FIETS, DE VROUW EN DE LIEFDE

*
Het eerste dat de Nederlander leert
is lopen.
Daarna fietsen.
En dan de fiets verliezen.

*
Vele keren
wachtte mijn fiets niet op mij.
Ze was weg,
verdwenen
en niet naar huis gegaan.

*
Is mijn fiets alleen,
is ze eenzaam?
Aan een andere fiets
bond ik haar.
Maar nog wachtte zij niet op mij.

*
In Nederland
is mijn fiets
mijn fiets niet
en mijn vrouw
niet mijn vrouw.

*
Soms komt de liefde
zonder vrouw
maar in Nederland,
komt de vrouw
nooit
zonder fiets.

*
Fietsen in Nederland
zijn als vrouwen.
Ze wachten niet.

*
Met de vrouw op je rug
beklim je bergen.
Maar ga je naar beneden;
neem dan de fiets.

Uit De fiets, de vrouw en de liefde – Al Galidi